Kartlife.nl - Het Kartforum

Timster

Moderator

Van: Leiden

Geregistreerd: 05-05-2008

Posts: 92

Helaas een terechte winnaar

De sportzomer die zo mooi begon verkleurde gister van Oranje naar Rood.
Met 180.000 man sterk stonden we op het Museumplein in Amsterdam zoals
op zoveel plaatsen mensen massaal bij elkaar waren om de grote finale te
zien en Oranje aan te moedigen, in de drie-maal-scheepsrecht WK finale.
Hoewel hele massa’s al euforisch waren en luidkeels wisten te melden dat
we ze zouden slachten die Spanjaarden hield ik wel wat reserve. In het poultje
natuurlijk Nederland als winnaar gekozen omdat ook ik zo graag wilde dat
het deze keer zou lukken en ook het geloof had dat het echt kon. Voor het
WK begon had ik Spanje al in de finale, als winnaar tegen Brazilië met 2-1
omdat ik geloofde dat een Fabiano toch wel in staat moest zijn een keer te
scoren of dat Casillas toch altijd wel een momentje heeft, maar dat Spanje
de beste ploeg heeft en niet voor niets Europees kampioen is. Nu ons Oranje
de tegenstander was hoopte ik op het geluk, de kwaliteit en het feit dat alles
nog beter kon dan het al ging en de stille belofte dat het allemaal op het juiste
moment bij elkaar zou komen ten einde ons aller fans de meest memorabele
wedstrijd, finale toch zeker, voor te schotelen en het grootste feest ooit te ontketenen.

Maar de Spanjaarden wisten er op een typische manier mee van door te gaan.
Daar kwam mijn reserve ook vandaan. Als je ze analyseert dan hebben ze al vaker,
en zeker als het erom gaat, op dezelfde wijze weten te triomferen. Twee jaar geleden
in de finale van het EK tegen Duitsland en ook nu in de halve finale tegen weer de
Duitsers, maar dat ligt niet aan de Duitsers zozeer, maar aan de Spanjaarden.
En waar Nederland heeft geprobeerd haar spel te spelen, waar ontegenzeggelijk geluk
een deel van uit maakt, is dat ze niet gelukt, waar de Spanjaarden erin zijn geslaagd
exact te doen wat ze moesten op de manier die ze eigen is, wat ze in feite dus al een
paar keer hebben gedaan. Dus een terechte winnaar. Want Nederland ontbeerde het
geluk op de juiste momenten tot groot verdriet van ons allen, en het spel werd wel
degelijk ontregelt en ontaarde eigenlijk in een stille oorlog rond het middenveld,
een oorlog die wij op basis van overtredingen en kaarten groot verloren hebben.
De scheidsrechter was absoluut niet onze grootste vriend maar we hebben met
enkele overtredingen ook wel zeer geluk gehad dus ik denk dat we de wedstrijd niet
konden controleren op basis van kwaliteit en daardoor werd het een harde strijd.

Die verrekte Spanjaarden slaagden erin ons gek te maken, dwars te zitten en sluw te
wachten om er genadeloos een einde aan te maken zoals ze dat bij Duitsland twee jaar
geleden deden. Hoewel toen en nu de tegenstander wellicht beter was en in ieder geval
meer voetbal bracht. Wellicht hadden we de Duitsers ook moeten treffen in de finale,
en niet alleen voor de revanche, maar dan had het een open wedstrijd kunnen worden
die feitelijk alle kanten op kon, een beetje zoals nu Duitsland – Uruguay om de derde
plaats was. Plus het feit dat de wraak zoet had geweest om ze terug te pakken van "74.
Maar het is niet eerlijk tegenover Spanje om te zeggen dat ze niet de beste ploeg zijn,
ze vervullen hun opdrachten en speelwijze op een ongekend goede manier die ze,
hoewel ze niet onoverwinnelijk zijn, effectief en gevaarlijk maakt, een perfecte combinatie
in het voetbal. Ze spelen een soort Catanacio, in ieder geval beter dan de Italianen op
het moment.., maar dan met druk naar voren en frivool spel, een uitstekende verdediging
en goed positiespel, en slagen er goed in op de juiste momenten te scoren,
en dat is vaak laat, een beetje des Duits.
Het team is sterk, met veel goede talenten en ervaren rotsen, die goed bestand blijken
tegen grote druk,en lijken het beste van verschillende stijlen te hebben gecombineerd
en gestyled tot een zeer effectief speelplan dat op dit moment dus het beste in de wereld
blijkt. Daar moet je ook respect voor tonen. Absoluut niet heel erg mooi, maar wel
minstens twee titels waard. Hun sprookje was ook groter, onze derde finale, maar zij
als regerend Europees kampioen en de eerste WK finale en dan winnen, wat een droom.
Een vergelijkbaar landje als de onze in voetbal zin, vaak aanwezig, altijd goede spelers en
een goede competitie maar op de toernooien nooit tot de laatste geraken, eigenlijk een
soort broer, maar dan een succesvolle… 

Onze Nederlandse leeuw heeft gebruld en de wereld heeft het absoluut gehoord,
en drie maal had zeker scheepsrecht moeten zijn, en we zijn het er over eens dat het
tijd werd en dat onze jongens het zeker verdient hadden, en dat is niets anders dan
de waarheid, maar de avond was niet de onze. Al leek het dat wel tot aan de rode kaart
en de goal. En met iets meer geluk en  een paar centimeter was het ook makkelijk de
ultieme avond geworden. Een feest was het zeker en Oranje heeft alles gegeven tot de
laatste minuut. De sfeer was ongelooflijk, zingen uit volle borst, juichen en klappen,
stoere kerels die kleinere mensen oplichten om ook even over de massa uit te kijken,
de ongelooflijke spanning, het delen van eten, drinken, emotie en uiteindelijk het verdriet,
de bloemen die werden uitgestrooid, het was prachtig, maar uiteindelijk het sprookje niet
compleet helaas. En na afloop de mensen die elkaar in de armen vielen, overal mensen die
elkaar troosten, er werd gehuild en er was woede, de collectieve teleurstelling en de emotie,
bij velen al direct ook het respect voor Oranje dat we het zover hebben gehaald, het was ongelooflijk.
En langzaam verdween het allemaal in een waas, Rood gekleurd waar die Oranje had moeten zijn,
en tijdens de rest van de avond, de thuisreis en de nacht bleef het beeld van onze jongens met die
schijnbaar onbereikbare trofee in de handen nog door vele hoofden spoken. Het eerdere goede spel,
de vreugde, de veertien gewonnen wedstrijden die naar de finale leidden, het leek allemaal een vage
droom ergens ver weg. The morning after levert een kater, en voor al die mensen die er
een paar teveel ophadden een dubbele, maar toch zal er een geheel terechte en door
Oranje verdiende huldiging volgen op basis van een zeer knappe tweede plaats, weer zilver,
de derde, maar wel tweede beste van de hele wereld. Grootste vraag is hoe lang het duurt
voor we weer de kans krijgen, zullen de mensen die ’74  hebben meegemaakt het nog gaan
meemaken dat het wel lukt, blijven we de eeuwige tweede, of zullen we in de jaren en
toernooien die komen erin slagen beide titels af te pakken van die Spanjaarden als ultieme revanche ?
Voorlopig is het moeilijk het verdriet te verwerken, het land is toch in rouw, we waren er zo dichtbij.
Maar Oranje zal terug slaan. Nu is alles een Oranje waas van verdriet maar de leeuw zal weer brullen !

---

Alles is relatief, Timing is alles