Dat is pas afzien

Timster · 02-12-2011 21:09:53

Mensen vragen je weleens hoe je het vol houd om zolang in een kart
te zitten bij een race, de meesten vinden één heatje al een zware opgave.
Als ze dan horen dat je op een testdag uren bezig bent, dan denken ze
dat je gek bent. Maar wanneer ze horen dat je bij een 24 uurs race soms
wel 3 tot 4 uur in een kart zit dan is dat moeilijk te bevatten
en denken ze dat je opgenomen moet worden.

Ik heb altijd bewondering gehad, toen ik als kleine jongen naar de 24 uurs
van Le Mans keek, voor die mannen die de hele dag en nacht in de weer
waren met weinig mensen en dat dan 24 uur volhielden, dat kon ik haast
niet voor mogelijk houden. En nog kijk ik met veel plezier naar deze race,
nu met wellicht nog meer ontzag omdat ik nu begrijp dat, hoewel het wel
vol te houden is, het een enorme uitputtingslag is. Zowel fysiek als mentaal.
Wellicht in een kart nog zwaarder.

Jaarlijks doen we met een team mee aan een 24 uurs kartrace in België, en er
zijn dan teams die met drie man die race rijden, de meeste teams met iets
meer mensen, en dat is altijd gezellig maar reuze zwaar. Het vele rijden en
het weinige rusten plus de taak van het begeleiden van de andere rijders in
het team is een hele zware opgave maar wel een die veel voldoening geeft.
Het is een race waar veel mensen naar uitkijken. Ook omdat het qua
teamgeest ontzettend leuk is om met een groep mensen te doen.

In het begin, de middag is iedereen nog fris en fruitig, opgetogen en klaar
om een goede strijd te leveren, hier worden ook de snelste tijden gereden
en proberen de meesten afstand te nemen van de concurrenten, omdat
het nagenoeg onmogelijk is 24 uur met verschillende rijders hetzelfde
tempo te blijven rijden. Maar hoe hard het ook gaat er is geen enkele
zekerheid aan het begin hoe het er na 24 uur zal uitzien. Het Jojo effect
zet op een gegeven moment na een paar uur in en dan komt de nacht.
Je ziet dat sommige teams echte “nacht specialisten” in de gelederen
hebben die middels dubbele stints veel terrein goed kunnen maken
of een groot gat kunnen bouwen. Anderen verliezen daarentegen veel
in de nacht, simpelweg omdat het tempo lager ligt. Ook begint de
vermoeidheid een rol te spelen tegen de tijd dat de rijders aan weer
een nieuwe stint beginnen.

Na de nacht, in de vroege ochtend uren hebben vaak wat verschuivingen
plaatsgevonden en een enkele keer ziet het hele klassement er ineens
anders uit. De eenzaamheid van de nacht, wanneer veel rijders proberen
wat slaap te vatten en veel publiek ook het mandje opzoekt om pas bij
daglicht terug te keren, is een scherprechter. De meest constante rijders
die het lang volhouden zijn een geducht wapen. Meestal zijn de stints
2 of 3 uur aaneen, maar er zijn rijders die in de koelte van de nacht
4 a 5 uur door rijden. Mesjogge, ja. Op een droge baan is het wel zo
dat het ook steeds zwaarder wordt omdat er enorm veel rubber op
de baan komt en er zo tegen de nacht, maar zeker in de ochtend echt
een dik pak rubber ligt, wat het sturen uiteraard veel zwaarder maakt
en de handen van genoeg blaren voorziet. Een professionele EHBO post
is dan ook onontbeerlijk en die hebben werk zat om alle rijders weer op
te lappen. Wanneer je hele handpalm een grote blaar is en behandeld,
dan stap je toch met net wat minder plezier in om er weer een paar uur
aan te trekken.

Tegen het einde, als het weer geheel licht is, en vaak zonnig, en de laatste
paar uur ingegaan zijn dan worden er nogal wat stints ingekort en zijn het
vaak dezelfden die tegen het eind veel rijtijd op zich nemen. Men is dan
mentaal en fysiek uitgewoond en na soms enkele minuten of rondjes kunnen
ze het eigenlijk al niet meer opbrengen. Van veel plannen wordt dan
afgeweken en schema’s omgegooid, en een stuk meer wissels gemaakt
dan de meesten van te voren bedacht hebben. Dit omdat je van een
ideale situatie uitgaat, één waarbij iedereen het volhoud de lange stints
te rijden. Je ziet altijd dezelfde die-hards die dan de race uitrijden. Heerlijk
om te zien, alle rijders die werkelijke alles hebben gegeven, en iedereen is
dan ook blij en voldaan als de finish vlag valt. Schitterend. Alleen het
uitrijden is al een prestatie en het eerste wat je als team zegt is gek
genoeg hoe moe je ook bent, ‘volgend jaar weer”.

Afgelopen jaar was het een heel ander spelletje toen het voor het eerst in de
historie van deze race regende, en het was net of het van alle jaren was
opgespaard want het regende haast 21 van de 24 uur. Ongelooflijk veel water
en zeker in de nacht, toen het donker was en je door de regen helemaal geen
hand voor ogen zag was werkelijk fenomenaal. Nog nooit waren er zoveel
toeschouwers blijven zitten gedurende de hele race, het was werkelijk een
spektakel. Elke ronde was het opletten en ontspannen en proberen geen fout
te maken, en er zijn weinig rijders die helemaal niet gespind zijn, het tot een
minimum beperken was de opgave, naast competitieve tijden proberen te rijden.
Ongelooflijk. Maar wat was iedereen blij om dan uit te stappen en de voldoening
was groter dan ooit tevoren. De meesten konden niet wachten om weer te rijden.
Het was door alle nattigheid uiteraard wat makkelijker sturen en fysiek minder
zwaar maar mentaal dubbel zwaar, echt fantastisch. Normaal zou je logischerwijs
minder publiek verwachten wanneer het zo lang zoveel regent maar het waren er
net zoveel als altijd en dat voor bijna de hele race. Het was gewoon werkelijk
spectaculair om naar te kijken en elke ronde kon er ook weer van alles gebeuren.
Op een enkele flinke klap na zijn er gelukkig geen echt zware ongelukken gebeurd,
en onderling tussen rijders was er voor het grootste gedeelte veel respect op de baan.
Men gunde elkaar duidelijk de ruimte en iedereen was zich ervan bewust dat de strijd
vooral lag in het beheersen, en de strijd tegen de elementen. Na jaren achtereen droge
races te hebben gehad waar de meeste teams de dynamiek helemaal door hebben
van het verloop in de race was dit voor iedereen een verassing en een opgave.
Sommige rijders reden zelfs voor het eerst in de regen en die zie je dan twijfelend
beginnen maar met wat tips zie je ze dan snel leren en vooruitgang boeken.
Het gooide alles om maar was enorm leuk om mee te maken. Was het fysiek eindelijk
een keer geen enorme aanslag was het dat wel mentaal. Wellicht nog meer uitputtend
dan een fysiek zware race.

Het is altijd een groot genot, een echte aanrader.
En zoals altijd na de finish, “volgend jaar weer” !!

rubenb · 02-12-2011 23:02:55

Leuke column, toevallig ga ik in april komend seizoen de 24 uur van Brussel (een redelijk zware baan) met z'n tweeen rijden, samen met Mathias Grooten, wordt een mooie uitdaging, zeker omdat we ook echt gaan voor het podium. Ik denk met een goede voorbereiding, ik fitness en loop verl hard momenteel, dat het te doen moet zijn!

Timster · 03-12-2011 00:13:14

Ja dat wordt wel een zware dan. Afzien!! Maar mathias is een goede coureur en doet ook vaker zulke races.
Veel succes alvast.

circkens · 16-11-2012 12:07:50

bij het lezen moest ik meteen denken aan ruben en mathias haha ik weet zeker dat ze het kunnen. overigens is het in nederland al vakar voorgekomen dat zelfs 1 rijder 24 uur in zn eentje reed weliswaar outdoor maar toch. lang geleden zou er ook in het guinessbook of records een record staan dat 1 team van 3 man 72 uur achter elkaar gereden zou hebben. echter ik heb dit record nooit terug gevonden.
ook was gaaf om meegemaakt te hebben "De Iron man race" 8,5 uur in je eentje knallen. maar zonder weersomstandigheden is het voor de toeschouwers wel erg saai.

Kartlife.nl - Het Kartforum

#1 02-12-2011 21:09:53

Dat is pas afzien

#2 02-12-2011 23:02:55

Re: Dat is pas afzien

#3 03-12-2011 00:13:14

Re: Dat is pas afzien

#4 16-11-2012 12:07:50

Re: Dat is pas afzien

Forum footer